Ο Βάρβαρος Σκέφτεται: Πόσο αξίζει μια Ουτοπία;

Ανάμεσα στο χρονικό διάστημα όπου οι ωκεανοί παρανομίας (και ποτάμια φιλοχρήματων ανεύθυνων) κατάπιαν την Ελλάδα, και των ανερχόμενων γιών του επίτιμου, υπήρχε μια εποχή που κανείς δε μπορούσε να φανταστεί. Κρίση απλώθηκε στα λαμπερά βασίλεια της Ευρώπης σαν πληγή των Φαραώ και η ανάπτυξη που όλοι περίμεναν έχασε τον δρόμο σε κάποια στροφή.

Τότε ήρθε ο Ράγκαρντσον (γνωστός και σαν Μήτσος) από τον Βορρά – μαύρα μαλλιά, βλοσυρό βλέμμα, με μπύρα στο χέρι και το σπαθί στην πλάτη, έτοιμος να χλευάσει τους πάντες και να μελαγχολήσει για τη μοίρα του. Μοναδικός του στόχος να πατήσει τα έδρανα της Βουλής κάτω από τα σανδάλια του. Αν όχι σαν βουλευτής, έστω σαν διαδηλωτής.

Βλέπω αυτά που γίνονται στη χώρα του πολιτισμού και ρωτάω: Άραγε υπάρχει ακόμη απόγονος του Σωκράτη και του Περικλή που περπατάει σ’ αυτά τα εδάφη; Αξίζουμε κάτι καλύτερο από αυτό που έχουμε; Παντού ακούω ευχολόγια που λένε: «Ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα». Κι όμως, καθημερινά διαπιστώνουμε ότι είμαστε διχασμένοι. Σε… ρατσιστές και κουμουνιστές. Σε Νεοέλληνες και… Παλιοέλληνες. Σε εμάς και τους… άλλους. Όποιοι κι αν είναι οι άλλοι. Μέχρι και μέσα στην ίδια οικογένεια. Ο Μέγας Αλέξανδρος στριφογυρνάει στον τάφο του (και ας μην τον έχετε βρει ακόμη) και ο Λένιν θα αυτοκτονούσε, αν έβλεπε όλα αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες βδομάδες σε κουτιά που μιλάνε και μπλε ψεύτικους φίλους που ποτέ δεν γνωρίσαμε!

«Ήταν 50.000 εθνικιστές…» «Όχι, ήταν 5.000.000 πατριώτες!»

«Το δίκιο είναι με τους εργάτες». «Αν δε βγάλουν κέρδος οι εταιρίες, θα χάσουμε όλοι τις δουλειές μας».

«Ο δικός μας Θεός είναι ο καλός…» «Οι δικοί μας Θεοί είναι παλαιότεροι!»

«Η αλήθεια είναι με την Κυβέρνηση». «Οι τράπεζες θα μας πάρουν τα σπίτια».

«Το εμβόλιο είναι τσιπαρισμένο». «Οι ανεμβολίαστοι είναι εξωγήινοι».

«Εσείς κλέβατε περισσότερο». «Εσείς βάλατε Voucher και για τον αέρα που αναπνέουμε!»

Θυμίζουν κακομαθημένα παιδάκια, που δεν έμαθαν ακόμη να μιλάνε, παρά μόνο λένε στην τύχη λέξεις χωρίς νόημα. Άλλωστε, δεν έχει σημασία αν η μία ή η άλλη άποψη είναι η σωστή. Γιατί και οι δύο είναι λάθος, αν πιστεύουν πως είναι μοναδικές και δε δίνουν στους άλλους τόπο για να εκφράσουν τη δική τους άποψη. Και το θέμα δε νομίζω πως είναι μια άποψη, μα αυτός ο αιώνιος διπολισμός των ανθρώπων.

«ΜΟΝΟ εμείς έχουμε δίκιο. Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας!»

Και ξανά θύμα είναι η ίδια η Δημοκρατία που στο όνομά της όλοι αυτοί πολεμούν. Και οι μάχες μαίνονται σε δρόμους, ατσάλινες άμαξες και σκοτεινές πλατείες, με μοναδικό πραγματικό νεκρό την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Η λογική του όχλου. Η αγάπη για τα άκρα. «Είναι… τέτοιος και είναι μόνος του. Πάμε να τον αφανίσουμε…» για να νιώσουμε δυνατότεροι στην ανυπαρξία μας! Και όμως, οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε το ίδιο. Έχουμε φίλους από τη μία ή από την άλλη πλευρά. Ακόμη και μέσα μας υποστηρίζουμε απόψεις και των δύο πλευρών. Μήπως πρέπει τελικά να “σκοτώσουμε” τα κομμάτια του εαυτού μας που μας κάνουν να διαφωνούμε, αντί να εφευρίσκουμε λόγους για να πολεμάμε μεταξύ μας;

Αν κάποιοι από εμάς θέλουν να κάνουν συλλαλητήριο και να διαδηλώσουν ειρηνικά, ασχέτως αν συμφωνώ ή διαφωνώ μαζί τους, θα τους ευχηθώ καλή επιτυχία, ελπίζοντας να ακουστεί η φωνή τους παντού. Ίσως, σε ένα τέτοιο κόσμο, τα μνημόνια να αποτελούσαν ήδη παρελθόν και πολλοί από τους «βολεμένους» της Βουλής να ήταν σε κρύα κελιά, τρώγοντας μακαρόνια με χάλια σάλτα (κι εγώ επιτέλους να γινόμουν πρωθυπουργός στη θέση του πρωθυπουργού!)! Τότε, θα ζούσαμε όλοι καλύτερα σ’ έναν παράδεισο επί της Γης. Ίσως, ακόμη-ακόμη, να σταματούσαμε να επιθυμούμε τον θάνατο των συνανθρώπων μας για να ικανοποιήσουμε τα ένστικτα της αρένας. Ίσως, τότε, να αξίζαμε περισσότερα. Ίσως μια μέρα τα καταφέρουμε, μα θα γίνει μόνο, αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Ακόμη και αν στοχεύουμε σε διαφορετικά αποτελέσματα, η αρχή πρέπει να γίνει από όλους μας…

Με κάθε έναν από εσάς εκεί έξω έχω ένα τουλάχιστον κοινό. Μία τουλάχιστον ίδια επιθυμία. Μπορεί να υποστηρίζουμε την ίδια ομάδα (αρκεί αυτή να είναι η τεράστια Thor Akureyri!), μπορεί να μας αρέσει να διαβάζουμε τα ίδια βιβλία (αυτό αποκλείεται, δεν ξέρω να διαβάζω!), μπορεί, τέλος, να αγαλλιάζει η ψυχή μας με τις ιστορίες των Σκάλδων πίνοντας κρασί (ή ας το παραδεχθούμε μπύρα!). Γιατί να μην χαμογελάσουμε ο ένας στον άλλον γι’ αυτό το κοινό χαρακτηριστικό, υψώνοντας τα ξέχειλα κέρατά μας προς τιμήν των Θεών μας; Γιατί πάντα πρέπει να πίνουμε από τα κρανία των εχθρών μας; Γιατί πάντα να ξεθάβουμε τα τσεκούρια του πολέμου; Γιατί να υπάρχουν όλο και περισσότερα θύματα σε «καιρό ειρήνης»; Γιατί πρέπει πάντα να βλέπουμε μόνο τις διαφορές μας;

Άραγε δεν μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί χωρίς όρκους μίσους; Χωρίς να βράζει το αίμα μας; Χωρίς δίψα για αίμα; Δε μπορούμε να γίνουμε αυτό για το οποίο μας προόριζε η μοίρα μας;

Πώς είπατε; Ουτοπία; Αλήθεια, είμαστε έτοιμοι να ενωθούμε για να κερδίσουμε αυτήν την ουτοπία…;

Μήτσος ο Βάρβαρος