Στη μυθολογία της Μεσοποταμίας, το όνομα Μαρντούκ δεν εμφανίζεται απλώς ως άλλο ένα θεϊκό πρόσωπο. Είναι η αρχή της τάξης μέσα σε έναν κόσμο που πίστευε πως το σύμπαν γεννήθηκε από σύγκρουση, όχι από αρμονία. Η Βαβυλώνα τον τοποθέτησε στο κέντρο της ύπαρξης και τον παρουσίασε ως δύναμη που δεν κληρονόμησε εξουσία αλλά την κατέκτησε — πρώτα στο ουράνιο πεδίο, έπειτα στη γη και τέλος στο μυαλό των ανθρώπων.

Η άνοδος του Μαρντούκ συνοδεύεται από μια θεολογική μετατόπιση: από διάσπαρτες τοπικές θεότητες σε μία υπερβατική οντότητα που εγκαθιδρύει κανονικότητα. Δεν είναι τυχαίο. Η ισχύς της Βαβυλώνας ζητούσε έναν θεό που δεν θα ήταν απλώς προστάτης, αλλά εγγυητής κοσμικής δομής. Σε μια κοινωνία όπου η τάξη θεωρείται απόδειξη θείας εύνοιας, ο Μαρντούκ αναλαμβάνει τον ρόλο του αρχιτέκτονα της πραγματικότητας. Το θρησκευτικό αφήγημα μετατρέπεται σε πολιτική δήλωση. Ό,τι υπάρχει, υπάρχει επειδή εκείνος επέβαλε όρια στο χάος.

Η βασική αφήγηση, το Enuma Elish, περιγράφει μια πράξη δημιουργίας που δεν θυμίζει απλώς μύθο. Η γλώσσα είναι τελετουργική αλλά ταυτόχρονα τεχνική: διάσπαση αρχέγονης ύλης, διαχωρισμός ουρανών, σύσταση νόμων, οργάνωση του χρόνου και του πεπρωμένου. Μοιάζει περισσότερο με διαδικασία παρά με θαύμα. Για τους μελετητές της μεταφυσικής διάστασης των αρχαίων κειμένων, αυτή η λεπτομέρεια έχει σημασία. Η δημιουργία παρουσιάζεται σαν να ακολουθεί ένα σχέδιο, όχι μια αυθόρμητη θεϊκή πράξη.

Σε αυτό το σημείο συναντάμε τη θεωρία των Ancient Aliens, η οποία —όσο αμφιλεγόμενη κι αν παραμένει— δεν μπορεί να αγνοηθεί από ένα περιοδικό που ασχολείται με το ανεξήγητο. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, ο Μαρντούκ μπορεί να εκπροσωπεί όχι απλώς μια θεότητα αλλά μια οντότητα με ανώτερη τεχνολογία και γνώση, η οποία εμφανίστηκε σε μια πρώιμη ανθρώπινη κοινωνία και επηρέασε την εξέλιξή της. Η περιγραφή του ως εκείνου που «κατεβαίνει από τον ουρανό», η σύνδεσή του με αστρικά σώματα όπως ο Δίας και η αναφορά σε «συμβούλια θεών» που αποφασίζουν για την ανθρωπότητα, επιτρέπουν τη θεωρία ότι ίσως οι αρχαίοι καταγράφουν κάτι περισσότερο από θρησκευτικό συμβολισμό. Ίσως κατέγραψαν μια επαφή.

Όσοι απορρίπτουν αυτή την οπτική, τον βλέπουν καθαρά ως σύμβολο πολιτικής συγκρότησης. Όσοι την εξερευνούν, τον αντιμετωπίζουν ως πιθανό κρίκο σε μια αλυσίδα μυστηριωδών επισκέψεων που υποτίθεται ότι διαμόρφωσαν τους πρώτους πολιτισμούς. Και στις δύο περιπτώσεις, η αξία του παραμένει σταθερή: ο Μαρντούκ ενσαρκώνει τη στιγμή όπου ο άνθρωπος προσπαθεί να εξηγήσει την προέλευση της τάξης στον κόσμο — είτε αυτή προήλθε από θεό, είτε από γνώση, είτε από παρουσία που ξεπερνά το ανθρώπινο μέτρο.

Σήμερα, η μορφή του στέκεται στο μεταίχμιο μεταξύ πίστης και υποψίας. Ήταν θεός ή αρχέγονο σύμβολο ισχύος; Μια συλλογική ανάγκη για τάξη ή μακρινή ανάμνηση επαφής με κάποιον που προήλθε «από ψηλά»; Τα αρχαία κείμενα δεν δίνουν τελική απάντηση. Απλώς περιγράφουν έναν φορέα δύναμης που ήρθε, έθεσε νόμους και άφησε πίσω του έναν πολιτισμό ικανό να αλλάξει τον κόσμο.

Ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο μυστήριο του Μαρντούκ:
δεν ξέρουμε αν υπήρξε θεός, επισκέπτης ή σύμβολο·
ξέρουμε μόνο πως χωρίς αυτόν, η ιστορία της ανθρώπινης τάξης —και ίσως της ανθρώπινης επαφής με το άγνωστο— θα ήταν διαφορετική.