Ένας αποχαιρετισμός στον Ντίνο Χατζηγιώργη – από το περιοδικό Αλλόκοσμες Ιστορίες τ.6

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τότε που ο συγγραφέας Ντίνος Χατζηγιώργης μας άφησε για να ταξιδέψει σε άλλους κόσμους, φανταστικούς.

Σας παραθέτουμε εδώ απόσπασμα από ένα κείμενο της Ευθυμίας Δεσποτάκη στο περιοδικό Αλλόκοσμες Ιστορίες.

Το 2022 ξεκίνησε για το ελληνικό Φανταστικό με απώλειες. Σκληρές, άδικες, άωρες. Απώλειες που μας άφησαν βαθιές πληγές και αγιά- τρευτα παράπονα. Δεν ‘ξηγούνται έτσι, κυρ-Χάρε μας. Όχι, δεν ‘ξη- γιούνται έτσι.

Αλλά εγώ δεν τα λέω καλά. Ο Ντίνος Χατζηγιώργης θα ‘χε σίγουρα κάτι καλύτερο να του πει. Να τον μαλώσει, με το κεφάλι μισοχαμηλωμένο ντροπαλά και με τα λόγια του να στρίβουν μέσα στο στόμα του – δια ζώσης, διότι στο χαρτί ή στην οθόνη του υπολογιστή θα τον κατακεραύνωνε τον άκαρδο Χάρο, με σεντό- νια επί σεντονιών και αντεπιθέσεις, όταν ο άτυχος θα πάλευε να δικαιολογηθεί. Αλλά τώρα… τώρα οι φίλοι του Ντίνου ίσως θελήσουν να πάρουν τον Χάρο από το χέρι και να τον κεράσουν ένα steak and eggs breakfast. «Κάτσε να σου πω».

«Τον Ντίνο Χατζηγιώργη», ξεκινά η Τέτη Θεοδώρου, συγγραφέας, «τον ήξερα και δεν τον ήξερα. Τον διάβαζα και δεν τον σχολίαζα, τον θαύμαζα και δεν μιλούσα γι’ αυτόν. Δεν τον αγκάλιασα ποτέ στις παρέες που βρισκόμαστε, αν και θα το ήθελε, γιατί δεν ήξερα πως. Ήταν πληθωρικός, πρωτοποριακός και με ιδιαίτερη σκέψη. Το πιο εντυπωσιακό πράγμα που έχω προσέξει σε όλα του τα κείμενα είναι ότι ποτέ δεν εκθέτει τον ήρωα του. Για παράδειγμα, έχει σε ένα από τα διηγήματα του έναν ήρωα που βρέθηκε στο στομάχι ενός κήτους. Ενώ ο χαρακτήρας διαπραγματεύεται τη θέση του και τις αμαρτίες του, δεν χάνει ποτέ την αξιοπρέπεια του. Ο άνθρωπος είναι αυτό που είναι σαν ολότητα, ο Ντίνος αυτό έγραφε κι αυτό πίστευε. Σαν γνήσιος καλλιτέχνης εξέθετε πάντα τον εαυτό του και ποτέ τους άλλους, ούτε κι, όταν έγραφε Φαντασία. Ποτέ δεν υπέπεσε στο ατόπημα της άκομψης προβολής για τον εντυπωσιασμό, αλλά άφηνε υφέρπουσες εξηγήσεις και ενδιαφέρουσα πλοκή. Μας άφησε ωραίες ιδέες, εκτελε- σμένες με μαεστρία, με απλή γραφή που δεν διώχνει τον αναγνώστη, και έντονα συναισθήματα.

»Το ντροπαλό του χαμόγελο έκρυβε πόνο, οι σιωπές του ήταν ανάσες που τον γέμιζαν κουράγιο και οι γάτες του το καθημερινό του καθήκον που του έδινε χαρά ζωής. Άν- θρωπος γεννημένος ποιητής και φορέας μιας γλώσσας που τη ζύμωνε με τη δική του τρυφερότητα. Για τη βιογραφία του, είναι εύκολη μια αναζήτηση στο διαδίκτυο. Θα δώσει αμέσως καρπούς.

»Μας ήρθε παιδί στην Ελλάδα από την Κωνσταντινούπολη, σπούδασε κινηματογράφο, βραβεύτηκε, δούλεψε επαγγελματικά στο σενάριο, εξέδωσε βιβλία, ανέβασε πολλά διηγήματα στην πλατφόρμα του διαδικτυακού φόρουμ sff.gr, ελεύθερα στο κοινό και στους φίλους, συμμετείχε σε συζητήσεις, έγραφε κριτικές, έκανε μετρημένη ζωή και του άρεσε το καλό φαΐ».

Κάπου στο background –όρος τόσο κινηματογραφικός, όσο και η μεγαλύτερη, ίσως, αγάπη του Ντίνου, ο κινηματογράφος– μια ψυχρή, σπηλαιώδης φωνή διαβάζει το βιογραφικό του, το τελευταίο, αυτό που μπορεί κανείς να βρει στη Βιβλιονέτ ή στο Greek SciFi Wiki2.

Οι λέξεις παρελαύνουν η μία πίσω από την άλλη, μια στρατιά από τυπικότητες, που τε- λικά δεν μπορούν να πουν πολλά για τον άνθρωπο στον οποίο αναφέρονται: «O Ντίνος Χατζηγιώργης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 6 Αυγούστου 1963. Ζει στη Χαλκίδα από το 1973. Απόφοιτος σχολής κινηματογράφου, ασχολήθηκε επαγ- γελματικά με το σενάριο από το 1988». Η στεγνή ανάγνωση του βιογραφικού σβήνει κάτω από τα λόγια της συγγραφέως Κέλλυς Θεοδωρακοπούλου.

Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα στο τ. 6 του περιοδικού Αλλόκοσμες Ιστορίες.

Αναζητήστε το περιοδικό στα βιβλιοπωλεία και καταστήματα: